چشمش به دست های من خیره مانده بود.
همه ی قفل ها را یکی یکی باز کردم. راحت راحت بود.
اما وقتی به آخرین قفل رسیدم، هرچه کردم نتوانستم بازش کنم.
خنده اش کلافه ام می کرد.
چشم غره ای رفتم و بیش تر سعی کردم…به سختی باز شد.
پشت قفل را خواندم.
نوشته بود:” من “
حالا دیگر، خنده ی شیطان تمام شده بود.
عیسی بن مریم به حواریون خود فرمود:مرا به شما حاجتی است؟
گفتند: چکار کنبم؟
عیسی از جای خود حرکت کرد و پاهای حواریون را شستشو داد. عرض کردند: یا روح الله! ما سزاوارتریم که پای شما را بشوییم!
فرمود:سزاوارترین مردم به خدمت کردن، عالم است. این کار را کردم که تواضع کرده باشم، شما هم تواضع را فراگیرید و بعد از من در بین مردم فروتنی کنید،ان طور که من کردم و بعد فرمود: به تواضع حکمت رشد می کند نه با تکبر، چنان که در زمین نرم گیاه می روید نه در زمین سخت کوهستانی.
رساله ی حقوق امام سجاد،ص232
روزی امیرالمومنین با اصحابش در کوفه به گشت مشغول بود.پیرمردی نابینا را دید که گدایی می کرد.
حضرت با ناراحتی پرسید:"این چیست"؟
گفتند: مسیحی است.(یعنی اهمیتی ندارد. نگران نباشید مسلمان نیست).
فرمود: از او آنقدر کار کشیدید تا پیر و ناتوان شد و حالا رهایش کرده اید؟!
هزینه ی زندگی او را از بیت المال مسلمانان بپردازید.
وسایل شیعه، ج 11، ص49.
پسرک گرسنه اش است، به طرف یخچال می رود، در یخچال را باز می کند. عرق بر پیشانی پدر مینشیند. پسرک این را می داند، دست بر می برد بطری آب را بر می دارد. کمی آب در لیوان می ریزد… صدایش را بلند می کند، چقدر تشنه ام بود!
پدر این را می داند که پسر کوچکش چقدر بزرگ شده است.
قبل از اینکه بخواهی در مورد من و زندگی من قضاوت کنی، کفش های من را بپوش و در راه من قدم بزن. از خیابان ها، کوه ها و دشت هایی گذر کن که من گذر کردم.اشک هایی را بریز که من ریختم.
دردها و خوشی های من را تجربه کن. سال هایی را بگذران که من گذراندم. روی سنگ هایی بلغز که من لغزیدم. دوباره و دوباره برپاخیز و مجددا در همان راه سخت قدم بزن. همان طور که من انجام دادم. بعد، آن زمان می توانی در مورد من قضاوت کنی.